De huidige maatschappij gaat gebukt onder, voor ons mensen, onzichtbare krachtenvelden die als doel hebben de mensen weg te leiden bij hun ziel, hun binnenwereld. Talloze lege verleidingen die de geest de buitenwereld intrekken. Alles moet contact-loos en op afstand. Kortstondige ongezonde dopamine-prikkels die junkies van volksstammen hebben gemaakt. Ondiepe breinen ontstaan door zeer vernuftige uitvindingen die het de mens steeds gemakkelijker maken op alle gebied (convenience) en dat is waar we massaal intrappen. We vertoeven steeds minder in onze rijke binnenwerelden, of misschien wel helemaal niet meer. Veel mensen beseffen niet eens meer het bestaan van hun binnenwereld. Voelen geen connectie meer met hun ziel. Voelen ook geen echte verbinding meer met anderen. Zijn dagelijks aan het overleven, verdoven, dissociëren. De mogelijkheden hiervoor zijn eindeloos en altijd binnen handbereik. Het gros van ons gaat zelfs poepen met een telefoon of een IPad in de hand. Vaak heeft het met een scherm te maken.
We missen hiermee zoveel, vooral ook groei en ontwikkeling. We beseffen niet eens hoeveel. Onze binnenwerelden echt voelen en beleven en vandaaruit in contact leven met de natuur en met anderen. Ten volle de betoverende energieën van alles in onze omgeving kunnen waarnemen met een rijk zieleleven is zo vervullend.
In deze reeks schrijf in steeds korte stukje waarin ik mensen, voorbeelden aanhaal die ten volste het zieleleven beleven in hun dagelijkse bestaan. Voorbeelden en inspirators voor nu.
Vandaag een stukje over Wil Huygen:
Schrijver, geneesheer en jager in hart en nieren
Op 14 januari 2009 overleed te Bilthoven, de bekende schrijver Wil Huygen (86), die zijn grootste bekendheid verwierf door de kabouterboeken, die hij samen met Rien Poortvliet maakte. Daarnaast schreef hij nog vele andere boeken.
Hij was van beroep huisarts, schilderde, jaagde, was sportief, speelde hockey, cricket en tennis. In de muziek was Richard Wagner wel zijn favoriet. Hij was een echte natuurliefhebber en vond dat de jacht daar ook een wezenlijk onderdeel van was.
De Kabouter
Rien Poortvliet en Wil Huygen hadden een diepe vriendschap en combineerden hun creatieve talenten. Het bekendste product van hun samenwerking zijn de beroemde kabouterboeken, waarvan er ruim negen miljoen(!) verkocht werden.
Dankzij de Amerikaanse uitgeverij Harry N. Abrams, die het boek publiceerde onder de titel Gnomes, werd het destijds een internationaal succes. Het boek stond langer dan een jaar nummer één op de bestsellerslijst van de New York Times. Er zijn miljoenen exemplaren van verkocht in meer dan twintig talen.
Ik las de kabouterboeken toen ik een tweetal perioden in mijn leven een aantal maanden ziek op bed lag. Door de vertraging in mijn leven destijds pasten deze boeken naadloos bij mijn tempo en ik was tijdens het lezen echt in een andere wereld. Een wereld die aansloot bij mijn gevoelswereld en een beetje Steineriaans aandeed. Met veel humor en fantasie.
Hieronder slechts 3 kleine zeer aansprekende teksten van Wil, waar voor mij persoonlijk heel veel wijsheid en liefde uitspreekt over onderwerpen die in deze tijd ook weer zo actueel zijn:
Toegenomen wildstand
Jager Wil Huygen – Illustratie: ©Rien Poortvliet
De schrijver-geneesheer is jager in hart en nieren. “Ik had een oud-oom in Voorthuizen, een jager, waar wij als kind wel kwamen. Als hij je bij de arm pakte om je iets aan te wijzen, voelde je de natuur zo naar binnen stromen. Dat soort mensen, Gazenbeek was ook zo, ze zijn zo vergroeid met de natuur, dat ze de jacht als een natuurlijk verschijnsel zien.
De wildstand is enorm toegenomen de afgelopen honderd jaar. In mijn jeugd was een haas een zeldzaamheid en moet je nu zien. Hoeveel reeën hebben we wel niet in Nederland? Dat is voor een groot deel toch te danken aan het werk van de jagers. De jacht ligt onder vuur. De anti-jachtmentaliteit is een geloof en als je geloof gaat bestrijden krijg je martelaren. Waan die bestreden wordt, versterkt zich. Het schot is slechts de paukenslag in een symfonie. Jagen is negentig procent inspanning en een klein beetje oogst.”
Opgejaagde tred
Spreekuren, visites en bevallingen vullen de dag van de huisarts. Curatief naast in toenemende mate preventief en administratief werk. Gelukkig is er nog steeds tijd om eruit te breken, al moet men die bijna altijd máken: met vernuftig uitgeruilde snipperdagen, vrije weekenden en voortijdig opgenomen vakanties. Anders zou deze bundel halvelings niet geschreven zijn. Vroeger ongeneeslijke ziekten zijn eenvoudig te verhelpen of te voorkomen afwijkingen geworden, andere zijn ervoor teruggekomen.
De rust van het sterven is verdwenen, er mag geen pijn meer geleden worden, de dood is tot voorbij de achtergrond van het bewustzijn verbannen. Voor de deur van de medicus dringt een grote schare rustelozen, overwerkten, depressieven, die de opgejaagde tred van het dagelijks leven niet meer kunnen bijhouden en van hoog tot laag verlichting, raad, medeleven en tranquillizers aan hun dokter komen vragen.
Scharnier
De decisies van een arts van vijftig of honderd jaren terug waren grootser, ruwer, misschien liefdevoller; zijn middelen waren een fractie van de onze. En toch scharrelen wij, met ons machtig arsenaal van de voortreffelijkste geneesmiddelen, die de industrie dagelijks in groter en verwarrender aantal op onze bureaus werpt, tastend voort in een reeks psychosomatische aandoeningen, waarvoor een recept alleen allang niet meer helpt, niet meer ongenaakbaar boven, maar vallend en opstaand temidden van onze patiënten; nauwer dan voorheen is de huisarts betrokken in controlerend, keurend, sociaal en gezinszorgwerk, en sterker dan ooit in deze tijden van existentiële onzekerheid lijkt hij de scharnier waarom de volksgezondheid draait.
Schimmen
Het is diep in de nacht, de grenzen tussen droom en werkelijkheid beginnen te vervagen – er is niets heerlijkers dan dat – en er komen steeds meer schimmen in de kamer om mij heen. De lange reeks mensen waarvan ik de laatste harteklop registreerde. Norbertje, Gijs, alle honden die ik heb gehad. Ook de levenden mengen zich erin, de goede vrienden, de gastheren op jacht, mijn gezin. En tussen hen allen door lichten de verre einders op van dit land en van het oude Europa, waar ik geboren ben, dat mij heeft grootgebracht en dat ons ongetelde eeuwen zal overleven.
Tekst: ©JGS/Wil Huygen(1922-2009)
Met toestemming overgenomen uit: “De dokter en Diana” (1966)
bron: https://www.de-veluwenaar.nl
